Rozdział 20 - "Uwierz mi." Część 2.

Tłumaczony przez kochaną @shut_upPL
~~~~~~~~
Zamknąłem oczy i odsunąłem się od niej, wychodząc z prysznica. Złapałem za ręcznik, wysuszyłem się i założyłem bokserki i dresy.

Kapa z łóżka zniknęła, została tylko kołdra. Zmarszczyłem brwi i zadzwoniłem do menadżera hotelu, żeby mi ją przysłali. Zamówiłem też jakieś dania i desery.

Usiadłem na łóżku i z frustracją przeczesałem włosy. Westchnąłem.

Zraniłem ją. Zawsze wszystko muszę spierdolić.

Boże, zraniłem ją.

Victoria wyszła z łazienki tylko w ręczniku, zamknęła za sobą drzwi, a kiedy spojrzała na mnie, uniosła ręce w górę.

- Nie zraniłeś mnie. - powiedziała.

Przewróciłem oczami.

- Krwawiłaś. - odpowiedziałem.

Spojrzała w dół.

- To nie twoja wina.

Parsknąłem.

- Moja. To moja wina. Zawsze to moja wina. Przepraszam. Zjebałem.

- Nie. Nie zjebałeś. - powiedziała krótko. - Było ostro, ale wciąż tu jestem, tak? Nie lubisz tego? Ostrego seksu? To nienormalne, że się krwawi po takim ostrym stosunku?

- Nie zawsze.

Victoria zrobiła poważną minę.

- Myślałam, że kiedyś ruchałeś ostro, sir. - powiedziała cicho.

Spojrzałem na nią. 

- Tak było zanim się poznaliśmy Vcitoria. Tak było zanim w ogóle te jebane uczucia pojawiły się w moim życiu. Tak było zanim miałem obsesję na punkcie uszczęśliwiania cię, kurwa! - zaśmiałem się nerwowo i pokręciłem głową. - Chyba kurwa oszalałem. - mruknąłem tragicznie.

- U mnie okej.

- Nie prawda.

- Matko święta, Zayn, dasz już spokój? Spójrz na mnie. Mam się dobrze. Wielkie mi halo, uprawialiśmy seks trochę ostrzej niż zazwyczaj, ale spójrz na mnie. Odpycham Cię? Płaczę bo mnie dotknąłeś w sposób jaki nie lubię? Nie. Mam się zajebiście dobrze.

Prychnęła z irytacją, kiedy usiadłem na łóżku.

To będą pamiętne urodziny.

Urodziny?

Ma urodziny zjebusie, przynajmniej spraw, żeby się uśmiechnęła.

- Chodź tu. - mruknąłem.

Bez żadnego wahania podeszła do mnie, kiedy rozszerzyłem nogi, witając ją w uścisku. Pochyliła się, a ja przycisnąłem ją jeszcze bardziej, żeby usiadła na mnie okrakiem. Wsadziłem nos w jej włosy.

Westchnąłem cicho kiedy zawisła nad nami cisza.

- Chcę zapomnieć o wszystkim, co zostało powiedziane, Victoria.

- Ja też chcę.

- Nie chciałem cię zranić. - wyszeptałem.

Westchnęła.

- No wiem.

Uśmiechnąłem się, ponieważ wiedziałem jak powstrzymuje się przed powiedzeniem: nie zraniłeś mnie.

Siedzieliśmy w ciszy, po prostu cisząc się swoją obecnością po raz pierwszy od trzech dni. A wydawało by się, jakby dłużej.

- Musimy porozmawiać o tym, co wydarzyło się w apartamencie. - powiedziała w końcu, a ja westchnąłem.

Nie oczekiwałem, że mi o tym przypomni, szczerze mówiąc.

- Dobrze. - zacząłem. - Powiedz mi, o czym myślisz? - zapytałem. - Co dokładnie zrobiłem, że tak zareagowałaś? - mój głos był cichy. - To znaczy, rzuciłaś we mnie lampą.

Uśmiechnęła się, a ja przybliżyłem ją do siebie.

- Czułam, jakbyśmy przeżywali wszystko na nowo. Wszystko to, przez co przeszliśmy. Z Emmą. Pamiętasz? - spojrzała w dół, bawiąc się swoimi palcami. - W tą noc, kiedy pojechałeś do Bradford. Nie było cię całą noc, a wróciłeś z Emmą. Teraz było podobnie. Zniknąłeś na całą noc ze swoją byłą uległą.

- Ale ja...

- Pozwól mi skończyć! - warknęła, kiedy na nią spojrzałem.

Kiwnąłem głową.

- Kontynuuj.

- Wiem, że jej nie pocałowałeś, to ona zrobiła ruch, ale nie zrobiłeś nic, żeby ją powstrzymać. Myślałeś o mnie kiedy cię całowała? 

W końcu na mnie spojrzała, kiedy pojedyncza łza opuszczała jej oko. Chwyciłem jej twarz w dłonie.

- Tak. Zajęło mi chwilę, żeby zareagować, bo byłem w szoku, ale odsunąłem się, ponieważ zacząłem czuć się winny.

Znów spojrzała w dół a łza, która opuściła jej policzek, spadła na mój palec.

- Nienawidziłam się, bo myślałam, że coś z nią zrobiłeś, a nie zrobiłeś. Byłam na siebie zła, że ci nie ufałam. Ale nie mogłam nic zrobić. Sposób w jaki opiekowałeś się nią tej nocy Zayn, bolało... - pociągnęła nosem.

Czułem jakby zimne ostrze przedarło się przeze mnie, powoli, wykręcając i dręcząc moją czarną duszę.

- Pamiętasz kiedy po raz pierwszy mnie ukarałeś, byłam w rozsypce. Byłam zdezorientowana, zraniona. Nie wiedziałam co się dzieje ani dlaczego to zrobiłeś. I zostawiłam cię, a ty przyszedłeś, kiedy zostałam z Jamesem. Opiekowałeś się mną i próbowałeś mi pomóc. Widząc was razem za zewnątrz klubu przypomniało mi nas.

Nic nie może się z nami porównać. 

Kiwnęła głową i westchnęła. 

- Dobra, skończyłam. Teraz twoja kolej.

- Moja? - uniosłem brew, a ona z trudnością się uśmiechnęła.

- Tak.

Westchnąłem.

- Nie chcę, żeby moja przeszłość miała na nas wpływ. - Odsunąłem się, żeby móc na nią patrzeć. - Byłem na ciebie strasznie zły. Wciąż jestem, ale nie mogę się na ciebie złościć już do końca życia.

Victoria zamknęła oczy i kiwnęła głową.

- Wiem, że to było złe, że poszedłem do niej do domu i rozumiem, dlaczego byłaś na mnie wściekła. Przepraszam. Ale musisz wiedzieć, że miałem czyste intencje. Musisz mi ufać.

Victoria otworzyła buzię, by coś powiedzieć, ale położyłem palec na jej ustach.

- Pozwól mi mówić. Mój ojciec mógł powiedzieć same paskudne rzeczy i nie mogę się z tego wybronić. Ale po co musiałaś do niego iść? Czemu teraz? Czemu nie przyszłaś do mnie? Otworzyłem się, a chwilę później ty rzuciłaś mi tym wszystkim w twarz.

Westchnąłem, kiedy usłyszałem jak powtarzam te same słowa, które już jej powiedziałem.

- Nie mogę zmienić tego, co zrobiłem.

- Wiem.

- Więc musisz przestać oceniać mnie przez to, co zrobiłem. Nie robię tego już więcej. Jestem inną osobą. Byłem dupkiem, nie miałem szacunku. Zastrzeliłbym każdego, kto postarałby się o mnie zadbać, bo nawet nie wiedziałem co to znaczy, ale już taki nie jestem.

Kiwnęła głową.

- I jeśli ja mam siłę, żeby o tym zapomnieć, to ty też powinnaś.

- Jeśli to oznacza, że znów będę cię mieć, to zdecydowanie powinnam. - uśmiechnęła się, a ja odwdzięczyłem się tym samym, tyle że trochę mniej żywym, niż jej.

Usłyszałem pukanie, więc pocałowałem ją i wstałem, przez co ona też musiała wstać.

- Room serwis. - usłyszałem, kiedy szedłem przez pokój w stronę drzwi.

Otworzyłem drzwi i natychmiast ogłupiałem, kiedy zobaczyłem ją.

- Beth?!

- Zayn! - uśmiechnęła się Bethany, a ja zmarszyczyłem czoło, kiedy owinęła mnie łapami wokół szyi, by pocałować mnie prosto w usta.

Natychmiast się odsunąłem i otworzyłem usta.

- Co do chuja?! - krzyknąłem.

- Ah, nie bądź taki!

To znowu sen, tak?! 

Bethany rozglądnęła się po pokoju, uśmiechnęła się i weszła, a ja się odsunąłem.

- Ty dziwko! - kiedy zorientowałem, że nie powiedziała tego Bethany, zmarszczyłem czoło i odwróciłem się. Zobaczyłem jak Victoria idzie w moją stronę.

- Nic nie zrobiłem! - uniosłem brwi.

Ale to nie do mnie szła z uniesioną dłonią. Jebnęła Bethany prosto w twarz, a ja szerzej otworzyłem oczy.

Oh.

- Kim ty do kurwy nędzy jesteś?

- Jego dziewczyną. - warknęła Victoria. - Mam już dość twoich kurw. - powiedziała do mnie zdenerwowana.

Bethany wzięła głęboki oddech i chciała uderzyć Victorię, ale była za wolna. Victoria złapała ją za jej blond włosy i szarpnęła mocno.

Mogłem to zatrzymać albo się temu przyglądać.

Rozglądnąłem się dookoła, kiedy te dwie robiły co robiły. Siadając, zorientowałem się, że Victoria jest wciąż w samym ręczniku i mogłem sobie tylko wyobrażać co by było, gdyby Bethany przez przypadek o niego zahaczyła.

Nie ma nic lepszego, niż dwie bijące się laski.

Zadzwoniłem do Marka.

- Mógłbyś przyjść do mojego pokoju?

- Tak, sir.

Po krótkiej chwili, pochylałem się nad mini barkiem, wyciągając butelki piwa. Dałem jedną Markowi, kiedy wszedł.

- Mark?

Natychmiast zmarszczył czoło, kiedy spojrzał w dół, na butelkę, a potem jego oczy rozszerzyły się, kiedy zauważył Victorię na leżącej Bethany.

Spojrzał na mnie z chytrym uśmieszkiem i się kurwa uśmiechnął.

- Dołącz do mnie, mam miejsca w pierwszym rzędzie. - powiedziałem.